เราทุกคนต่างเกิดมามีพ่อแม่ ซึ่งท่านเลี้ยงดูเรามาอ ย่ างดีให้เติบโตมามีทั้งการศึกษา ส่งให้เราเรียนได้ความรู้มาเลี้ยงตัวเอง แต่เมื่อนานไปพ่อแม่ย่อมแก่เฒ่าลงเป็นเรื่องธรรมชาติ สิ่งที่เราต้องทำในเวลานั้นคือ การกตัญญูดูแลตอบท่านพระคุณของท่าน
มีคำโบราณเคยกล่าวไว้ว่า มีผู้สูงอายุอยู่ในบ้าน เหมือน มีสิ่งล้ำค่า บ่อยครั้งที่เรามักจะใส่ใจ คนนอ กบ้าน มากกว่าคนในบ้าน ทั้งให้ความสำคัญ และใช้เวลาอยู่ กับคนนอ กบ้าน มากกว่า แต่กับคนในบ้านกลับละเลย ความรู้สึกเขาไปซะอ ย่ างงั้น อาจจะเป็นเ พ ร า ะความเคยชิน ที่คิดว่าเจอ กันอยู่ทุกวันเดี๋ยวค่อยดูแล จึงทำให้เราเลือ กที่จะเมินเฉย
ต่อคนในบ้านไม่ต้องรีบร้อน ที่จะทำอะไรให้ท่าน เ พ ร า ะกลับมาบ้านก็ยังต้องเจอ กัน อยู่แต่คุณกำลังลืมอะไรไปอยู่หรือเปล่า พ่อแม่ไม่ได้มีเวลาอยู่ กับเราหรือรอเราไปได้ตลอ ดชีวิต ดังนั้น จงให้ความสำคัญ ท่านเป็นอันดับแรกก่อนเสมอ อ ย่ าเอาของโปรดมาให้กิน ในวันที่พ่อแม่กินไม่ได้ อ ย่ าพาไปเที่ยว ในวันที่พ่อแม่ไม่มีเรี่ยวแรงจะเดิน
อ ย่ าขอโ ท ษพ่อแม่ ในวันที่สายเกินไป แล้วอ ย่ าอย ากจับมือ ในวันที่พ่อแม่ไม่รู้สึกแล้ว อ ย่ าบอ กรักบอ กคิดถึง ในวันที่พ่อแม่ไม่ได้ยินแล้ว อ ย่ าอย ากกอ ดพ่อแม่ ในวันที่เหลือเพียงแต่รูปท่านให้กอ ด อ ย่ ารอ กราบเท้าพ่อแม่ ในวันสุดท้ายของชีวิตท่าน พ่อแม่สามารถรอลูกได้เสมอ แต่ชีวิตท่านอยู่ไม่ได้ตลอ ดไป
อ ย่ ามองว่าพ่อแม่เป็นเพียงคนเฝ้าบ้าน เมื่อก่อนตอนที่ยังพูดไม่เป็น ใครกันที่เป็นคนสอนให้พูดได้ เมื่อก่อนตอนที่ยังเดินไม่เป็น ใครกันที่สอนให้เดินได้ เมื่อก่อนตอนที่ยังกินข้าวเองไม่เป็น ใครกันที่ป้อนข้าว ป้อนน้ำเมื่อก่อน ตอนที่อาบน้ำเองไม่เป็น ใครกันที่ล้างให้โดยไม่นึกรังเกียจ ชีวิตทุกคน มีค่าเ พ ร า ะเวลานั้น มีจำกัด
บนโลกใบนี้ มีความไม่เที่ยง อยู่มากถ้ารู้ว่าเวลามีไม่มากก็ จงทำสิ่งดี ๆ ให้กัน มาก ๆ อ ย่ าไปทะเลาะหงุดหงิดใส่กัน หรือมัว แต่มีอคติเ พ ร า ะมันเ สี ยเวลา ที่มีค่าไปโดยเปล่าประโยชน์ หากยังมีโอกาสได้ดูแลท่านอยู่ ก็จงรีบทำซะ
ที่มา songtorkwamrak
