ตนย่อมเป็นที่พึ่งแห่งตน ถ้าเรานั้นสามารถห า ยใจ ด้วยจมูกของเราเองได้ โดยไม่พึ่งพาผู้อื่น เราจะ มีอิส ภาพในชีวิต และ ไม่ต้องเป็นทาสของใคร ขยัน อ ดทน ตั้งใจทำงาน เพื่อหาเลี้ยงชีพด้วยตน เอง เราจะภาคภูมิใจ ถึงใครจะไม่มีใครชื่นชมแต่ก็ภูมิใจในตัวเอง
ย ามเล็กพึ่งพาพ่อแม่ เรียกว่า ได้รับการเลี้ยงดู
ย ามโตยังพึ่งพาพ่อแม่ เรียกว่า ชาวเกาะ
พึ่งพาตัวเองได้ จึงชื่อว่าเป็นผู้ใหญ่
พึ่งพาตัวเองได้ จึงยิ้มได้อ ย่ างภูมิใจ
หากมีท รั พ ย์สินไม่มาก ต้องรู้จักหา
หากไม่มีบ้าน ไม่มีรถ ต้องรู้จักสร้าง
หากเหนื่อยและท้อ ต้องรู้จักพัก
หากทุ ก ข์แล้วร้องไห้ ต้องรู้จักลุก
หากแ ค้ นเคืองสิ่งใด ต้องรู้จักลืม
คนอื่นให้คุณได้ ก็แค่ต้นกล้าและเมล็ดพันธุ์ คุณต้องลงมือปลูกเอง จึงจะได้รับต้นไม้และร่มเงา ย ามอับจนอ ย่ ากล่าวโ ท ษที่คนอื่นไม่อุ้มชู ย ามวิ ก ฤ ติอ ย่ าคับแ ค้ นที่คนอื่นไม่ค้ำจุน หากคุณแข็งแกร่ง ปัญหาที่เจอก็คือแรงส่ง หากคุณกล้าหาญ วิกฤติที่เจอก็คือโอกาส ยึดในอัตต า อาจนำพาให้ตนหลงทาง
ยึดในผู้อื่น อาจทำให้หมดความเป็นตัวของตัวเอง พึ่งพาตัวเองได้ ทุกสิ่งย่อมเป็นของคุณ เชื่อมั่นตัวเองและเข้มแข็งไว้นะ พึ่งพาตัวเองได้ นั่นคือคนจริง แม้ไร้เ สี ยงปรบมือจากผู้คน แต่ตัวคุณย่อมภูมิใจ เปรียบได้กับนกที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ มันไม่เคยเกรงกลัว หรือ กังวลว่ากิ่งไม้จะหัก ใช่ว่าเจ้านกจะไว้ใจกิ่งไม้ แต่เจ้านกมั่นใจ ในปีกของตัวเองต่างหาก วันนี้ทำเรื่องที่คนอื่นไม่ยอมทำ พรุ่งนี้จะได้สามารถทำในสิ่งที่คนอื่นทำไม่เป็น
ที่มา G a n g b e a u t y aanplearn
